به نام دل... به نام صاحب دل...
دل نوشته‌های یک بی‌دل ...!به نام دل... به نام صاحب دل...
دل نوشته‌های یک بی‌دل ...!به نام دوست
فرار
پشت کوه های آغشته پاییز
کوچه ها
خسته تر از پاهای منند ....
که آواز من گم شده است
به جاده ای
که هر روز زیر آفتابی تیغ
شسته میشود ...
***
از آدم ها فرار میکنم
که هر روزشان عادت دیروزشان شده....
و خالی میشوم پشت هجوم تخیلاتم
درست وسط اتفاق های روزمره!
***
سفسطه.....!!!
آره، ... با خودتم !
شک نکن....
به نام دوست
سفسطه.....!!!
فریب اگر نخوریم،
ورق ورق تاریخ این هزاران سال
"من و تو" باشیم یا "تو و من"،
وین دشت
خفته و خموش
گرم آرامشی چنین غریب
ویا گیسوان بافته تزویر
برقصد در شور؛
لحظه لحظه این افسانه نا گزیر،
قرن ها جنگ و خون ریزی قبایل قلب منند...
بی که طبل مصاف و صلح را فرصتی داده باشند ... !
مردمک چشمانم را
که خوب تر خیره شوی،
رستاخیز عظیمی ست که آنجا رسوب کرده ست
به حکم بی شبهه مورخی چشم بسته تقدیر.
و من هنوز
ملتهب ندامت و انکار اتهام
که التماس های ناشیانه دستان ما تبرئه مان کرد
دو نفر!!!
مجرم مجبور توبه و شیونی مقدر!
بخشوده کدام محکمه به پا نشده ایم؟
آری حوای سالیان تنهایی آدمی،
حالا،
ماجرای شور و شیون آدمی را از من بشنو...
من که بهشت را فروخته ام
به یک نشئه معبد آغوش تو؛
همه عمر را
معطل رخصتت زندگی خواهم کرد...
که تبعیدی سر به زیری باشم
قعر دوزخ تفتیده چشمانت!
خطوط پیشانیم را بشمار؛
-دوسه روزی و نه بیشتر-
مهمانم،
خاک تاریکنای این بیغوله را ...
و تو ای بی تردید،
فرجام آرای قصه، عشوه های توست...!
بیتوته گزینی گستاخ،
کنج بوسه هایت بپذیر قلبم را
و من
رسالت دیگری ندارم
جز که گستره این دیار مرده را،
پریشان پرستشت باشم...
و به مرگی موجز؛
شهید جنونت شوم...
و بلاغت تاریخ آدمی رغم بخورد !!!