به نام دوست ...

همه بت هایم را می شکنم

تا فرش کنم بر راهی که تو بگذری

برای شنیدن ساز و سرود من.

همه بت هایم را می شکنم – ای میهمان یک شب اثیری زود گذر! –

تا ره بی پایان غزلم ، از سنگفرش بت هایی که در معبد ستایششان

چو عودی در آتش سوخته ام ، ترا به نهانگاه درد من آویزد.

..... و عشقم قفسی است از پرنده خالی ، افسرده و ملول، 

در مسیر توفان تلاشم ، که بر درخت خشک بهت من آویخته مانده است

و با تکان سرسامی خاطره خیزش ، 

 سرداب مرموز قلبم را از زوزه های مبهم دردی کشنده می آکند.

اما نیم شبی من خواهم رفت ؛

 از دنیایی که مال من نیست ، 

از زمینی که به بیهوده مرا بدان بسته اند.

... و تو آنگاه خواهی دانست ،

پرنده کوچک قفس خالی و منتظر من! – خواهی دانست که تنها مانده ای با روح خودت.

و بی کسی خودت را دردناکتر خواهی چشید زیر دندان غمت :

غمی که من می برم

غمی که من می کشم ...

... تنها هنگامیکه خاطره ات را می بوسم       

                                   درمی یابم دیریست که مرده ام........... !

کاری از احمد شاملو